سرکار جدوں آئے پُھل کِھڑ گئے بہاراں دے
دِن پھر گئے دُکھیاں دے نالے اَو گن باراں دے
لے لعل حلیمہ نے جدوں سفر شروع کیتا
سب رستے مہک گئے ڈاچی دے سواراں دے
سوہنے دے مدینے نوں ربّ رَج کے سجایا اے
کِتے جلوے نے گنبددے کِتے حسن میناراں دے
طیبہ دے ذرّے وی پئے جگ مگ کردے نے
کونین تے چرچے نے گلیاں تے بازاراں دے
بڑی شان حرادی اے تے کڈی ثور دی خوش بختی
آقانے جلا بخشی بڑے رُتبے نے غاراں دے
بڑا سوہنا منظرسی قبلے دے بدلن دا
سوہنے دی رضا ہو گئی رُخ پھر گئے قطاراں دے
قدماں وِچ بیھٹے نے جیہڑے عِشق دے روگی نے
میرے آقا جان دے نے سب حال بماراں دے
اَج ناز گدا گر نوں دیدار دی خیر ملے
ایتھے دامن بھردے نے لکھاں تے ہزاراں دے
