میں منیا نال یقین دے ، میں ویکھیا اکھاں نال
اوہدے ہتھ کھنڈی یسن دی ، اوہدے گھنگر والے بال
اوہدے چارے پاسے نور ہے ، اوہدا ہرجا عین ظہور ہے
اساں پیراں تے سر سٹیا، اساں چھذے سب جنجال
اوہدی گھر گھر نوبت وجدی ، اے ازلی گل نہ اج دی
او میم دی بکل مار کے گل کردا ساڈے نال
اوہنوں ملنا سوکھی گل اے ، او آپے ساڈے ول اے
تسی بیٹھو اوہنوں سوردے، او جاوے ڈیوا بال
توں واصف گل کہ من دا، کیوں اپنے درد نوں ونڈدا
جا موجاں مان پیاریا، تیری گدڑی آیا لال
