ایہ نگاہواں دے آقا دو جہان ٹھار دیوے

ترے پیروں کہکشاں نوں جے اُٹھا کے سِر تے بنھاں

مِرے پیریں کہکشاواں ایہ فلک وچھار دیوے

میں جہان وچ کیوں پھر کسے ہور کول جاواں

کہ جہان دے مقدر ترا در سوار دیوے

ترے غم دی اک جھلک توں میں ہزار سکھ چا واراں

جو سُرور جگ توں وکھرا مِرے دل کھلار دیوے

تری یاد کیہ اے اوندی کوئی معجزہ اے اوندا

مِری سوچ دی خزاں نوں جو بنا بہار دیوے

نہ طوفان کول دانے نہ سمندراں دی شوخی

نہ قضا دی چھل توں ڈُبدے جو حضور تار دیوے

گھٹا رحمتاں دی اعجازؔ درود پڑھدی وسّے

مِرا ماہی کنڈلاں نوں کدی اک ہلار دیوے