ساقی تے پلاون دے سو سو نیں ہنر رکھدے

خوش ہو کے لُٹا جھلیا سبھ کجھ مِرے آقا توں

جو آپ دے ہوجاندے نئیں سانبھ کے گھر رکھدے

دل نال ادب پچھدا اپنا وی تے کہندے نیں

پھر ماہی کیوں مکھڑا کملی دے مگر رکھدے

سرکار دے بوہے تے لے جاندے اوہ مینوں وی

دل ، جان ، جگر میرے میری جے خبر رکھدے

جو یار منا لیندے اوہ شور مچوندے نئیں

اوہ سولی تے چڑھ کے وی ہوٹھاں تے شُکر رکھدے

ہر شعر مِرا تاہیوں اگ عشق دی لا دیندا

میں شعر جدوں کہناں سرکار نظر رکھدے

میں لکھیا ’’محمد‘‘ تے ڈھئی داد دروداں دی

اعجازؔ مِرے اکھر کنّاں نیں اثر رکھدے