اے از شعاع روئے تو خورشید تاباں را ضیا

اے از شعاع روئے تو خورشید تاباں را ضیا

آنی کہ ہستی را شرف بالا تراز عرش عُلا

گرچہ بصورت آمدی بعد از ہمہ پیغمبراں

اما بمعنی بودہ سر خیل جملہ انبیائ

ہر گز نخواندی یک روق خلقے گرفت از تو اسبق

انگشت مہ راکرد شق اے خواجہ معجز نما

یارانِ تو چار آمدند پاکیزہ کردار آمدند

گل ہائے بے خار آمدند از خویش فانی باخدا