رب مِلدا اے آقا دے دوارے
عاشقاں برونہاں ملیاں
تک لئے جنہاں حُسن نظارے
اوہ لکھ واری ہون جھلّیاں
چن چڑھیا سی آمنہ دے گھر تے جہان نورو نور ہو گیا
بھاگ دائی سی غریبنی دا جاگنا ایہہ دُھروں منظور ہو گیا
جھولی اوہدی چ جہان پے گئے سارے
تے ہور لے کے مال چلیاں
رب کرنا معراج دا اعلان سی تے وَرَفَعنَا جھنڈے لگ گئے
کیہ حوراں کیہ براق تے فرشتے سبھناں دے بھاگ جگ گئے
آ کے ادب دے نال نبی پاک دیاں
چُمے جبریلؑ تلیاں
سپ آکھدا نہ بند کر موریاں تے غار وچ تک لین دے
میں تے مدتاں دا بیٹھا ایتھے آن کے میری اکھیں ٹھنڈ پین دے
 
جنہوں ویکھنے لئی اُتے اسمان دے سی
موسیٰ  ہوراں راہواں مَلیاں
آقا اپنی وراثتاں نوں ونڈ دے بندیاں دا ذوق ویکھ کے
دیندے بخش خزانے اوہ اپنے عشق دا شوق ویکھ کے
سُدھ کرنا تے اُمتی بچاؤنا
ایہہ چُک لیا بھار ولیاں
رب دتیاں وسیلے نوں نیں طاقتاں تے کاملاں دی گل ٹُردی
جیہڑی ککھاں نالوں ہولی کمذات سی اوہ اُچیاں دے نال جُڑ دی
جنہوں کدروں نہ مِلدی ڈھوئی
اوہ سنگتاں دے نال رلیاں
پٹہ نبی دی غلامی والا پا کے مجیدؔ تیری شان ہو گئی
ڈور ہتھ جو کھسم دے آئی گُڈی دی اُڑان ہو گئی
جو لڑ کھسماں دے لگیاں
اوہ ہوئیاں دونویں جگ بھلیاں